شاعرانه

          خاک پایت بوسه گاهم بود و بس              بر سر راهت نگاهم بود و بس

          ای نگاهت تکیه گاه خستگی                    عشق تو تنها گناهم بود و بس . . .

 شاعرانه و عارفانه

خدایا چرا وقتی راه زندگی هموار می گردد

                             بشر تغییر حالت می دهد خونخوار می گردد

به وقت عیش و عشرت می نوازد طبل بد مستی

                             به وقت تنگدستی مومن و دیندار می گردد

شاعرانه

به یادت که می افتم میایی کنار دلتنگی ام می نشینی

بوی لبخندهایت بی پناهی ام را خانه می شود

و دستان آب ات تشنگی ام را دریا

به یادت که می افتم ...